نشسته بودم تو اتاق
صدای تی وی رو می شنیدم
حاج آقا حسینی قمی داشت میگفت از کرامت امام رضا و اهل بیت علیه السلام

که طرف میاد پیش امام رضا غذا میخوره و آقا بهش پول و لباسم میده و توی جمع یه آدم حسود گفت چرا همچین کاری می کنین آقا.

از کرامت امام هادی علیه السلام میگفت
که طرف میاد پیش آقا ، بدهی داشته
آقا نداشته کمکش کنه ، 
نامه ای رو مینویسه و بهش میده و میگه فلان روز بیا فلان جا ، شروع کن ب سرو صدا کردن!
آبروی منو ببر بگو بدهی داری از من!!!
گفت آخه آقا من که از شما بدهی ندارم ، این بدهی خود منه ،
آقا میگه من بدهی تو ب گردن میگیرم
اما چون خودم ندارم بدم ، از آبروم برات خرج میکنم.

خلاصه اون مرد میره و روزی که آقا گفته ، میاد و شروع میکنه ب سر و صدا کردن توی جمع مردم و میگه این نامه اسم و امضای شما پاشه ، بدهی منه از شما ، چرا قرض منو نمیدید
یه نفر توی اون جمع پا میشه و میگه ایشون امام هادیه خیلی آبرومنده
من قرض آقا رو میدم.

آره حاج آقا داشت از دور بودن ما آدم ها از اهل بیت میگفت.

یکم بعد مجری میگفت
خیلی ها روز ولادت آقا میان مشهد
شهادت میخوان از آقا.
تو دلم گفتم منو زندگیمم میخوایم باهم ان شاءالله

میگفت میان برات کربلا میخوان از آقا
نه نمیخوام امام رضا
مثل همیشه برات کربلا رو بده به کسانی که بلدن و روشون میشه با کربلای مهربان ارباب فخر بفروشن و
.
.
.

افکار منفیه تو ذهنمو جمع بندی کردم و گفتم :
من چی دارم میگم ، شما اصن دیگه صدای منو نمی شنوید امام رضا
من دارم از دلتنگی و بی قراری و بی خبری دق میکنم


چند دقیقه ای میگذره
چند دقیقه ی کوتاه.

تلفن کنار دستم زنگ میخوره. گوشی رو برمیدارم
امام رضاست
:"

سلام میدم ب نیت هردومون
و دعا میکنم خیلی زود باهم بریم زیارتشون


میدونی امام رضا
خیلی دوستت دارم.خیلی
ممنونم که حواستون ب ما هست امام رئوف
خیلی ممنونم